Έτος 1950… Ο μεζές λιάζεται και ετοιμάζεται…

Με δύο καρέκλες και ένα ξύλινο κοντάρι άπλωναν τα χταπόδια στον ήλιο για να χάσουν τα υγρά τους και να σφίξουν. Ήταν τη δεκαετία του 1950…

Το χταπόδι όταν βγει από την θάλασσα είναι κοκκινομώβ από το φόβο του γιατί είναι σοκαρισμένο που πιάστηκε. Για να μαλακώσει θα πρέπει ο ψαράς να το χτυπήσει πολλές φορές στα βράχια- η παράδοση λέει 39 φορές- και στη συνέχεια να το τρίψει κυκλικά στο έδαφος- να το παραγουλιάσει όπως λένε.

Είναι από τους πιο ωραίους μεζέδες στα κάρβουνα λιαστό ή λιόκαφτο όπως το λένε στα νησιά, που ψήνεται και μοσχοβολάει όλος ο τόπος.

Στον κυκλαδικό πολιτισμό συναντάμε απεικονίσεις χταποδιών σε πανάρχαια αγγεία κι αυτό είναι μια απόδειξη του πόσο γνωστό και αγαπητό ήταν πάντοτε το χταπόδι στα νησιά μας. Η φωτογραφία είναι της Βούλας Παπαιωάννου από το αρχείο του Μουσείου Μπενάκη.