“Υπάρχω”: Το τραγούδι – σύμβολο που δεν ήθελε να τραγουδήσει ο Στέλιος. Βίντεο

Με αφορμή την κινηματογρφική ταινία που βασίζεται στη ζωή του σπουδαίου λαϊκού τραγουδιστή Στέλιου Καζαντζίδη, με τίτλο «ΥΠΑΡΧΩ», παρουσιάζουμε την ιστορία αυτού του τραγουδιού που άγγιξε τις καρδιές όλων των Ελλήνων σε όλον τον κόσμο, γιατί έχει το δικό του συμβολισμό…

Ο τραγουδιστής του λαού έχει διακόψει από το 1965 τις εμφανίσεις του στα νυχτερινά κέντρα. Η αποχή όμως του Καζαντζίδη απο τα κέντρα γιγαντώνει τον μύθο του, ενώ οι ερμηνευτικές του ικανότητες παραμένουν αξεπέραστες. Μετά δέκα χρόνια, τον Νοέμβριο του 1975, κυκλοφορεί ο δίσκος «Υπάρχω», όπου σχεδόν όλα τα τραγούδια του υπογράφονται απ’ τον Χρήστο Νικολόπουλο και τον Πυθαγόρα.

Το «Υπάρχω» έχει τη δική του αξία. Εχει συμβολικό πρόσημο αφού δηλώνει την παρουσία του Καζαντζίδη και την αδιατάρακτη σχέση του με τον λαό.

Δεν είναι τυχαίο, πως ο Στέλιος προλογίζει – υπό τη μορφή πρόζας το τραγούδι ως εξής σε ένα σημείο: «Υπάρχω εφόσον εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι εκφράζω τους καημούς, τα προβλήματά σας, την πίκρα της ξενιτιάς, τον μόχθο του εργάτη, την εγκατάλειψη, τη μοίρα του ανθρώπου της συνοικίας. Και θα υπάρχω, όσο υπάρχουν ταπεινοί, αγνοί και τίμιοι άνθρωποι του λαού».

Εμελλε ο δίσκος αυτός – και παρά τις τεράστιες πωλήσεις του – να είναι ο τελευταίος για τον Καζαντζίδη αφού θα απέχει απ’ τη δισκογραφία μέχρι το 1987 όταν επιστρέφει με τον «Δρόμο της επιστροφής».

Ο Χρήστος Νικολόπουλος είχε πει σε μία συνέντευξή του: «Τη μουσική για το ομώνυμο τραγούδι την είχα γράψει νωρίτερα και την είχα δώσει στην Polygram, τότε, προκειμένου να γίνει τραγούδι για τον Δημήτρη Μητροπάνο, που εκείνη την περίοδο ανέβαινε και έλεγε και τέτοιου ύφους κομμάτια. Περίμενα περισσότερο από τρεις μήνες, τελικά δεν έγινε τίποτα και το τραγούδι επέστρεψε σ’ εμένα. Θα έλεγα, ότι μουσικά, ήταν μπροστά από την εποχή του”.

Και ο Νικολόπουλος συμπληρώνει: “Όταν ο Καζαντζίδης αποφάσισε να τραγουδήσει, του έβαζα ν’ ακούει διάφορες μουσικές που είχα γράψει. Ανάμεσά τους και το συγκεκριμένο. Αρχικά του Στέλιου δεν του άρεσε. Τουλάχιστον δεν ενθουσιάστηκε. Θυμάμαι που μου είπε: “Και ροκ θα τραγουδήσω;”. Όταν όμως αργότερα ο Πυθαγόρας το έντυσε, ως συνήθως, με τους κατάλληλους στίχους, και ενορχηστρωτικά άρχισε να πλουτίζεται με περισσότερα λαϊκά στοιχεία άλλαξε γνώμη και γι’ αυτό έδωσε και τον τίτλο στο μεγάλο δίσκο”.