Μας λείπει ο “μπαμπάκος”… Πέρασε όλη τη ζωή του πίσω από τον μπερντέ. Βίντεο

Σαν σήμερα, 9 Μαίου του 2009, χάσαμε τον κορυφαίο εκπρόσωπο του Θεάτρου Σκιών στην Ελλάδα, τον γνωστό καραγκιοζοπαίχτη, δάσκαλο του θεάτρου σκιών, αλλά και ζωγράφο, Ευγένιο Σπαθάρη.

Υπήρξε ένας αυθεντικός λαϊκός δημιουργός. Εξέφρασε με γνησιότητα και αμεσότητα τη ψυχή του ελληνισμού, μέσα από το θέατρο σκιών, το οποίο υπηρέτησε με το πηγαίο καλλιτεχνικό του ταπεραμέντο επί δεκαετίες, αναδεικνύοντάς το παράλληλα ως μία γνήσια λαϊκή έκφραση του ελληνικού πολιτισμού.

Από νωρίς, η λαϊκή φλέβα και το πολύπλευρο ταλέντο συμπορεύτηκαν στην ψυχή του Ευγένιου που ξεκίνησε να σκορπά το γέλιο και την αισιοδοξία με τις παραστάσεις του σε κάθε μικρή και μεγάλη σκηνή της Αθήνας την περίοδο της κατοχής. Ο ίδιος αφιερώθηκε με αστείρευτη αγάπη και ζήλο τόσο στην ζωγραφική και στην τεχνική όσο και και στην ανάδειξη και εξάπλωση ενός φαινομενικά απλού, ωστόσο πολύπλοκου λαϊκού θεάματος.

Οι ζωηρόχρωμες φιγούρες του, ξεχωριστά έργα τέχνης, μαρτυρούσαν το ανήσυχο και νεωτεριστικό πνεύμα του, αλλά και τον σεβασμό για τους ήρωες του ‘21, την ιστορία της Ελλάδας. Οι αμέτρητες παραστάσεις του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό προσέδωσαν στο παραδοσιακό θέαμα του Καραγκιόζη ανεπιτήδευτη φαντασία, θρυλική έως και μαγική διάσταση, γνήσια λαϊκότητα και ένα αισιόδοξο καθαρτήριο, αναρχικό χιούμορ που έφερνε παιδιά και ενήλικες σε επαφή με τις ρίζες της πλούσιας λαϊκής μας παράδοσης.

Η ακούραστη δράση και αστείρευτη δημιουργικότητα του Σπαθάρη ενέπνευσε πολλές γενιές καραγκιοζοπαιχτών που συνεχίζουν την παράδοση του έργου του, ενώ συνετέλεσε στην ίδρυση το 1991 του Σπαθάρειου Μουσείου Θεάτρου Σκιών, το οποίο στοχεύει στην προβολή και ανάδειξη του θεάτρου σκιών και του καραγκιόζη. Στην κυριολεξία, ο άνθρωπος αυτός, πέρασε όλη του τη ζωή πίσω από τον μπερντέ. Άλλωστε το έλεγε και ο ίδιος: «Δεν θα σταματήσω να παίζω στον μπερντέ. Αν μου στερήσουν τον Καραγκιόζη, θα πεθάνω».

Από το αρχείο της ΕΡΤΤ, σας παρουσιάζουμε απόσπασμα από επεισόδιο της σειράς Παρασκήνιο, παραγωγής 1981, αφιερωμένο στον ίδιο. Ο Ευγένιος Σπαθάρης μιλάει για την απαραίτητη ικανότητα του καραγκιοζοπαίχτη να αλλάζει φωνές και δίνει μερικά παραδείγματα από το δικό του ρεπερτόριο, ενώ αναφέρεται και στις θεματικές των παραστάσεων και τη σχέση τους με τη σύγχρονη εποχή.