Να ΄χαμε τώρα ένα χωνάκι παγωτό…

Βλέπετε μία ωραία φωτογραφία της παλιάς εκείνης εποχής, του φωτογράφου Δημήτρη Χαρισιάδη, από τα αρχεία του Μουσείου Μπενάκη.

Ο παγωτατζής ή παγωτάς ήταν πλανόδιος πωλητής παγωτών και υπήρχε ως τη δεκαετία του 1970, κυρίως σε αστικά κέντρα.

Ο παγωτατζής (παγωτάς) πουλούσε παγωτό στεκόμενος σε πολυσύχναστα σημεία ή περιφερόμενος στις γειτονιές, καθώς εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν καταψύκτες στα περίπτερα, όπως σήμερα. Ήταν από τους «γραφικούς» πλανόδιους πωλητές. Για να ξεχωρίζει και να διακρίνεται στο πλήθος προκειμένου να έλκει πελατεία, φορούσε χαρακτηριστική άσπρη μπλούζα και καπέλο πολλές φορές παρόμοιο με του μάγειρα, για τον ίδιο λόγο (να μην πέφτουν τρίχες απ΄ το μαλλί του στο παγωτό). Το παγωτό που πουλούσε ήταν το πλέον γνωστό παγωτό-χωνί, ή χωνάκι. Σαν γεύση, επικρατούσε αρχικά το καϊμάκι.

Χρησιμοποιούσε για την δημιουργία, την διατήρηση και την μεταφορά του παγωτού τροχήλατη προθήκη με ψύξη, χειροκίνητη ή συνδυασμένη με τρίκυκλο ποδήλατο. Εμφανιζόταν προς το τέλος της άνοιξης, κατά το καλοκαίρι, ενώ από το φθινόπωρο και μετά ασκούσε άλλο επάγγελμα.