Σε αυτό το βυθό βρίσκεται η μεγαλύτερη συγκέντρωση ναυαγίων… Γεμάτα αρχαιότητες. Εικόνες

Τουλάχιστον πενήντα οχτώ ναυάγια, πολλά έμφορτα με αρχαιότητες έχουν ανακαλύψει οι αρχαιολόγοι στο αρχιπέλαγος των Φούρνων. Υποστηρίζουν πως ίσως πρόκειται για την μεγαλύτερη συγκέντρωση αρχαίων ναυαγίων που έχει βρεθεί στο Αιγαίο και ίσως σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Τα περισσότερα χρονολογούνται από τα ελληνικά, τα ρωμαϊκά και τα βυζαντινά χρόνια.

Αυτή την περίοδο η ερευνητική αποστολή της ενάλιας αρχαιολογικής έρευνας της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων, έχει επικεντρωθεί στη μελέτη ενός ναυαγίου της πρώιμης βυζαντινής περιόδου. Το ναυάγιο εντοπίστηκε παρά το ακρωτήριο Φυγού (Άσπρος Κάβος), βόρεια του οικισμού Καμάρι, στις ανατολικές ακτές των Φούρνων, σε έντονα επικλινή, αμμώδη βυθό σε βάθος 43-48 μέτρων, σε μία από τις πλέον απόκρημνες και δυσπρόσιτες περιοχές των Φούρνων, που πλήττεται από ισχυρούς ανέμους κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του έτους.

Από το σύνολο των 58 ναυαγίων που έχουν εντοπιστεί στο αρχιπέλαγος των Φούρνων, επιλέχθηκε ως το πλέον επιστημονικά ενδιαφέρον, τόσο λόγω της ακεραιότητας και συνοχής του, όσο και λόγω του ετερογενούς φορτίου που φέρει, από έξι διαφορετικούς τύπους αμφορέων, που προέρχονται από την περιοχή της Κριμαίας και την Ηράκλεια του Πόντου της Μαύρης Θάλασσας. Το κυρίως φορτίο πλαισιώνεται από ένα συμπληρωματικό φορτίο επιτραπέζιας κεραμικής, που προέρχεται από την περιοχή της Φώκαιας της βορειοδυτικής Μ. Ασίας.

Εκεί αποκαλύφθηκαν 15 περίπου θαμμένοι αμφορείς, μεταξύ των οποίων και ένας τύπος αμφορέα που αποδίδεται στην πόλη της Σινώπης, της Μαύρης Θάλασσας, πλήθος επιτραπέζιας κεραμικής και τμήματα ξύλου, που αποδίδονται στον σκελετό του σκαριού, που πιθανότατα έχει επιβιώσει στο ανοξικό στρώμα άμμου, κάτω από το φορτίο του ναυαγίου.

Η ανελκυσθείσα επιτραπέζια κεραμική υπήρξε ιδιαίτερα διαφωτιστική ως προς την ακριβέστερη χρονολογική ένταξη του ναυαγίου αυτού, που μπορεί πλέον με ασφάλεια να χρονολογηθεί μεταξύ των ετών 480 και 520 μ.Χ., πιθανότατα επί των ετών του αυτοκράτορα Αναστασίου Α΄ (491 – 518 μ.Χ.), της δυναστείας των Λεόντων, γνωστού από τις ιστοριογραφικές πηγές κυρίως για τις φορολογικές και νομισματικές του μεταρρυθμίσεις, που ενίσχυσαν τα ταμεία του κράτους και επέτρεψαν την επεκτατική πολιτική των αυτοκρατόρων του 6ου αιώνα.