Ζουν… σαν τα πουλιά. Μία χούφτα μοναχοί απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο…

Στα μοναστήρια, πάνω από δύο χιλιάδες μοναχοί ζουν μια ασκητική ζωή, απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο… Το Άγιον Όρος κατοικήθηκε από τους αρχαίους χρόνους και είναι γνωστό για την σχεδόν 1.800 χρόνων συνεχή χριστιανική του παρουσία και τις μακρές ιστορικές μοναστικές παραδόσεις του, οι οποίες χρονολογούνται τουλάχιστον από τον 9ο αιώνα.

Εκεί φιλοξενείται μία από τις παλαιότερες μοναστικές κοινότητες στη Γη. Τα Καρούλια είναι μία περιοχή στην έρημο του Αγίου Όρους, που υπάγεται στη Μονή Μεγίστης Λαύρας και στην οποία βρίσκονται τα ησυχαστήρια της. Η περιοχή είναι βραχώδης, άνυδρος και ιδιαίτερα απόκρημνη. Υπάρχουν σπηλιές ορισμένες από τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν από ασκητές και στην επέκτασή τους ενσωμάτωσαν αυτοσχέδια ησυχαστήρια.

Ονομάζονται Καρούλια, καθώς λόγω της δύσβατης περιοχής, ο μόνος τρόπος προσέγγισης ήταν με καρούλια, όπου με δίχτυ ανέβαζαν ανθρώπους και υλικά. Σε όλη την περιοχή των Καρουλίων διασώζονται δεκαέξι και κατοικούνται δέκα από αυτά. Σήμερα κατοικούν δέκα γέροντες που ασχολούνται με την ξυλογλυπτική, την ζωγραφική και άλλα εργόχειρα.

Στα Καρούλια οι ασκητές ζουν… σαν τα πουλιά. Μένουν σε αυτοσχέδια σπίτια στην άκρη των γκρεμών, δεν καλλιεργούν και δεν αποθηκεύουν τίποτα, και τρέφονται με ό,τι βρουν… Ό,τι τους στείλει ο Θεός, όπως λένε… Είναι συνέχεια από τα Κατουνάκια προς τη θάλασσα. Ακριβώς, κάτω από τα Κατουνάκια είναι χτισμένες 16 καλύβες, που προξενούν δέος στον επισκέπτη και αίσθημα πειθαρχίας, αλλά και πλήρους υπακοής των μοναχών -που επιλέγουν να ζήσουν έτσι- τον Θεό. Είναι ένας τρόπος απόλυτης συγκέντρωσης στην προσευχή, απόλυτης προσήλωσης στην πνευματικότητα ή για την ακρίβεια στην ουσία της, όχι στους τύπους.

Σε αυτόν τον απόκρημνο ορεινό όγκο μια χούφτα μοναχών έχουν χτίσει μικρά σπιτάκια που κρέμονται επισφαλώς στην άκρη του βράχου με τα κύματα να γλύφουν τα βράχια μερικά μέτρα πιο κάτω. Οι ξύλινες σκάλες που είναι καρφωμένες στα βράχια, χρησιμεύουν στους ερημίτες για να ανέβουν και να κατέβουν το βουνό. Μερικοί από αυτούς τους μοναχούς, ειδικά εκείνοι που είναι γέροι και αδύναμοι, δεν έχουν εγκαταλείψει το βουνό εδώ και 60 χρόνια!

Τα οστά του μοναχού που κατοικούσε σε αυτό το κελί φυλάσσονται σε ασημένιο κουτί. Συνηθίζεται, ο μοναχός ακόμη και μετά τον θάνατο του να παραμένει στον χώρο που έζησε.