“Γκρέμισαν” τη γραφειοκρατία… Το πρώτο βήμα για την αναμόρφωση του ομορφότερου «φυσικού μπαλκονιού» της Αθήνας

Yπογράφηκε η συμφωνία που ανοίγει τον δρόμο για τη συνολική ανάπλαση του Λυκαβηττού. Προβλέπει την παραχώρηση των 35 στρεμμάτων, ιδιοκτησίας της Εταιρείας Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ), στον Δήμο Αθηναίων, έτσι ώστε να μπορέσει ο ξεχωριστός λόφος της Αθήνας να γίνει και πάλι πόλος έλξης και τόπος αναψυχής για ακόμα περισσότερους Έλληνες, αλλά και τουρίστες. Μέχρι τώρα τα 407 στρέμματα του λόφου ανήκαν στο Δήμο ενώ τα υπόλοιπα 35 στην ΕΤΑΔ Α.Ε, γεγονός που δημιουργούσε δυσχέρειες στην συνολική αναμόρφωση του ομορφότερου «φυσικού μπαλκονιού» της πρωτεύουσας. Έτσι κλείνει ένας τεράστιος κύκλος γραφειοκρατίας…

Πρωταρχικός στόχος του Δήμου Αθηναίων είναι να ανακατασκευαστεί και να λειτουργήσει ξανά το ιστορικό θέατρο του Λυκαβηττού, το οποίο είναι ταυτισμένο με την πολιτιστική και κοινωνική ζωή της Αθήνας και δυστυχώς παραμένει κλειστό σχεδόν 20 χρόνια..

Το Θέατρο Λυκαβηττού είναι ένα υπαίθριο θέατρο το οποίο βρίσκεται σε χώρο που παλαιότερα ήταν λατομείο, στον λόφο του Λυκαβηττού, στην Αθήνα. Κατασκευάστηκε το 1964-65. Ο χώρος του λατομείου εκμισθώθηκε τον Οκτώβριο του 1964 από την Άννα Συνοδινού για είκοσι χρόνια, με άδεια κατασκευής θεάτρου και με την υποχρέωση να επιστρέψει στην κυριότητα του Δημοσίου μετά την πάροδο της περιόδου της μίσθωσης. Αρχιτέκτονας του θεάτρου ήταν ο Τάκης Ζενέτος.

Η πρώτη παράσταση που ανεβαίνει στο νεοσύστατο θέατρο του Λυκαβηττού είναι η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή με την ηθοποιό στον ομώνυμο ρόλο, τον Ιούνιο του 1965. Παρών στην παράσταση και ο Γεώργιος Παπανδρέου ο οποίος είχε δηλώσει: «Η έμπνευση αυτού του Θεάτρου οφείλεται στην Άννα Συνοδινού, δόξα του ελληνικού θεάτρου, που συνδυάζει την καλλιτεχνική ευαισθησία με την ανυποχώρητη θέληση».

Το 2008 επί δημαρχίας Νικήτα Κακλαμάνη είχε δημιουργηθεί ένα τεράστιο θέμα για την στατικότητα. Το θέατρο είχε σφραγιστεί και ορισμένες συναυλίες είχαν ακυρωθεί. Τότε δεν είχαν γίνει οι απαραίτητες επιδιορθωτικές ενέργειες…
Οι ειδικοί είχαν επισημάνει ότι το θέατρο είναι κατάλληλο για χρήση και όχι για κατάχρηση. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να «σηκώσει» πάνω από 3200 θεατές, ενώ παράλληλα πρέπει να γίνουν έργα συντήρησης…