Το Κάστρο-σύμβολο που γνώρισε, όλος ο κόσμος, μέσα από τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Εικόνες

Αποδόθηκε, μετά την αποκατάστασή του, στους κατοίκους της Σκιάθου και στους πολυπληθείς επισκέπτες της, ένα πολύ δύσκολο και απαιτητικό έργο της ανάδειξης και σύνδεσης του Κάστρου, με το νησί. Το έργο περιελάμβανε την κατασκευή γέφυρας, την  αποκατάσταση της πύλης του, την ανάπλαση του μονοπατιού για την ομαλή πρόσβασή του.

Εκτελέστηκαν δύσκολες εργασίες αποκατάστασης της ευστάθειας των βραχωδών πρανών, τόσο στην περιοχή των βάθρων, όσο και της πύλης, αλλά και στο νότιο τείχος που περιελάμβαναν την απομάκρυνση ετοιμόρροπων τεμαχίων βράχου, καθαρισμούς ασυνεχειών, αγκυρώσεις υψηλής εφελκυστικής αντοχής κ.λπ..

Το Κάστρο, μνημείο του 14ου αιώνα, τοπόσημο του νησιού, επίκεντρο της κοινωνικής ζωής, και χώρος λατρείας, σύμβολο της ίδιας της νησιωτικής πολιτείας, όπως περιγράφεται, σε πολλά διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ήταν το κύριο αίτημα όλου του νησιού, επί πολλά έτη.

Το Κάστρο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το οποίο γνώρισε, όλος ο κόσμος, μέσα από τα διηγήματά του. Ένα  έργο το οποίο αποτελεί για το νησί έναν πολιτιστικό και συγχρόνως αναπτυξιακό πόλο. “Η εξοχωτέρα των εκδρομών τούτων ήτο εις το Κάστρο, την παλαιάν πόλιν της νήσου, ερημωθείσαν μετά το 1821. Το Κάστρο τούτο ήτο αληθής φωλεά γλάρου, βράχος εξέχων υπέρ τας εκατόν οργυιάς υπεράνω της επιφανείας της θαλάσσης και διά στενού λαιμού συνδεόμενος με την ξηράν, μεθ’ ης συγκοινωνεί διά κινητής ξυλίνης γεφύρας”, αναφέρει ο Παπαδιαμάντης.

Το κάστρο ιδρύθηκε στα μέσα του 14ου αιώνα από τους κατοίκους της αρχαίας και βυζαντινής πόλης της Σκιάθου, που βρισκόταν στη θέση της σημερινής, οι οποίοι αναγκάστηκαν, λόγω των πειρατικών επιδρομών, να μετοικήσουν σε απόκρημνη και φύσει οχυρή θέση στο βόρειο άκρο του νησιού. Εδώ αναπτύχθηκε η μεσαιωνική πόλη της Σκιάθου, που φαίνεται πως ήταν  και η μοναδική πόλη του νησιού, κατά τον 15ο αιώνα.

Το κάστρο της Σκιάθου το 1453 βρισκόταν υπό βενετική κυριαρχία, το 1538 κατελήφθη από τον Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, ενώ το 1540 περιήλθε στους Οθωμανούς, υπό την κυριαρχία των οποίων παρέμεινε μέχρι την απελευθέρωση το 1829, οπότε επανιδρύθηκε ο σημερινός οικισμός. Από τον άλλοτε μεσαιωνικό οχυρωμένο οικισμό διατηρούνται σήμερα μόνο η πύλη και το βόρειο τείχος, ερείπια οικιών, που σύμφωνα με τον Αλ. Παπαδιαμάντη έφταναν σε αριθμό τις τριακόσιες. Φωτογραφίες από το υπουργείο Πολιτισμού.