Δεν ήθελε ούτε τερματοφύλακας, ούτε υπαξιωματικός ναυτικού, ούτε χρυσοχόος. Έτσι έγινε ηθοποιός…

Σαν σήμερα, στις 13 Μαρτίου του 1913 γεννιέται στην Αθήνα ο Λάμπρος Κωνσταντάρας.

Οι πρώτες δύο εμφανίσεις του στον κινηματογράφο, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν ιστορικές, αφού η μεν πρώτη «Το Τραγούδι του Χωρισμού» (1940) είναι η πρώτη ομιλούσα ταινία ελληνικής παραγωγής και μάλιστα στην μοναδική σκηνοθετική δουλειά του Φιλοποίμενα Φίνου, ενώ η δεύτερη «Η Φωνή της Καρδιάς» (1943) σηματοδοτεί την αρχή της θρυλικής ιστορίας της Φίνος Φιλμ.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έπαιξε στο ελληνικό θέατρο για 40 χρόνια, μετέχοντας σε 191 καταγεγραμμένες παραστάσεις διαφόρων έργων, ξένων και ελληνικών.

Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, ήταν αθλητής της ΑΕΚ, τερματοφύλακας στην Β΄ ομάδα την περίοδο 1929-30 και αθλητής στίβου σε άλματα και αγωνίσματα δρόμου ταχύτητας. Το 1930 κατατάχθηκε, μετά από επιμονή της οικογένειάς του και χωρίς τη δική του θέληση, στη Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα, από όπου τελικά δραπέτευσε κολυμπώντας.

Γλίτωσε το Ναυτοδικείο μετά από ενέργειες της οικογένειάς του. Το 1934 τον έστειλαν -σχεδόν με το ζόρι- στο Παρίσι προκειμένου να σπουδάσει χρυσοχόος, με σκοπό να αναλάβει στη συνέχεια το οικογενειακό χρυσοχοείο στο κέντρο της Αθήνας. Εγκατέλειψε σταδιακά τις σπουδές του κι έκανε διάφορες δουλειές, ώσπου τον ανακάλυψε ο Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Ζουβέ να παίζει ως κομπάρσος σε θεατρική παράσταση. Τον πήρε στη Δραματική Σχολή του, που λειτουργούσε στο παρισινό θέατρο “Ατενέ”, την οποία ο Κωνσταντάρας τελείωσε αριστούχος και ο Ζουβέ τον προώθησε.

Δείτε ένα διαφορετικό αφιέρωμα από τη Finos film