Λίγο πριν αναγνωριστεί παγκοσμίως… πλημμύρισε. Από τα μεγαλύτερα σε μέγεθος μινωικά ανάκτορα. Εικόνες

Ο τεράστιος όγκος βροχής, που έπεσε στην Κρήτη, προκάλεσε εκτεταμένες πλημμύρες στο Ανάκτορο των Μαλίων, το τρίτο μεγαλύτερο σε μέγεθος μινωικό Ανάκτορο, μετά της Κνωσού και της Φαιστού… Το ανάκτορο των Μαλίων συγκαταλέγεται στην λίστα των 6 ανακτόρων που είναι υποψήφια για ένταξη στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Όμως, ο καιρός είχε… άλλα σχέδια. Τα ύδατα της βροχής έρρεαν, επί ώρα, με ορμή κατά μήκος της περίφραξης και εισήλθαν στον αρχαιολογικό χώρο με αποτέλεσμα να πλημμυρίσει η συνοικία των εργαστηρίων, που είναι υπόσκαφη. Κατά την αυτοψία, διαπιστώθηκε ότι επικάθησε στα δάπεδα παχύ στρώμα λάσπης το οποίο θα απομακρυνθεί από τους συντηρητές όταν στεγνώσει. Τότε θα είναι εφικτή η συνολικότερη αποτίμηση της κατάστασης των επιχρισμάτων. Πάντως μέχρι στιγμής, δεν υπάρχουν καταρρεύσεις τοίχων ή άλλες σοβαρές καταστροφές. Οι μηχανικοί και συντηρητές της Εφορείας θα συντάξουν λεπτομερείς τεχνικές εκθέσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Μετά τα δύο ακραία καιρικά φαινόμενα που έπληξαν σε διάστημα ενός μηνός τον αρχαιολογικό χώρο, στα Μάλια, οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού θα μελετήσουν την κατασκευή ενός εκτεταμένου, σωστά σχεδιασμένου, αποστραγγιστικού δικτύου σε συνδυασμό με περιμετρικά τοιχία για τη συγκράτηση των ομβρίων, γύρω από τα υπόσκαφα.

Ο αρχαιολογικός χώρος των Μαλίων βρίσκεται 3χλμ ανατολικά των Μαλίων, δίπλα στον υδροβιότοπο του Ποταμού και πολύ κοντά στη θάλασσα. Εδώ υπήρξε μια σημαντική μινωική πόλη και το τρίτο μεγαλύτερο σε μέγεθος μινωικό ανάκτορο, μετά της Κνωσού και της Φαιστού. Σύμφωνα με τη μυθολογία, εδώ βασίλεψε ο Σαρπηδόνας, αδελφός του Μίνωα και γιος του Δία και της Ευρώπης. Τον Σαρπηδόνα εξεδίωξε ο αδερφός του, Μίνως, και στη συνέχεια βρήκε καταφύγιο στη Λυκία της Μικράς Ασίας.

Κοντά στο ανάκτορο πρέπει να βρισκόταν ένα σημαντικό λιμάνι κατά τους προϊστορικούς χρόνους. Εκτός του στοιχείου αυτού, μεγάλη σημασία αποκτά το ανάκτορο και λόγω του μεγέθους του (7500 τ.μ.). Το ανάκτορο χτίστηκε για πρώτη φορά το 1900 π.Χ. σε θέση, όπου διαπιστώθηκε και παλαιότερη κατοίκηση, και καταστράφηκε το 1700 π.Χ. μαζί με τα άλλα ανακτορικά κέντρα. Ξαναχτίστηκε γύρω στο 1650 π.Χ. στην ίδια θέση, για να καταστραφεί και πάλι το 1450 π.Χ.Το ανάκτορο αποτελούσε το κέντρο ολόκληρης της αστικής περιοχής. Οι διάφορες συνοικίες της μινωικής πόλης εκτείνονται σε μικρή απόσταση από αυτό. Η πόλη, η ονομασία της οποίας δεν είναι γνωστή, περικλειόταν από τείχος. Τα νεκροταφεία της πόλης εντοπίζονται στα βόρεια, δίπλα στην παραλία. Υπάρχουν ενδείξεις ύπαρξης και ενός παράλιου ρωμαϊκού οικισμού και μιας βυζαντινής βασιλικής.

Η πρώτη ανασκαφή στην περιοχή του ανακτόρου έγινε από τον Ιωσήφ Χατζιδάκη το 1915, ο οποίος λόγω έλλειψης χρημάτων αναγκάστηκε ν α διακόψει τις έρευνές του. Η αποκάλυψη του ανακτόρου και μεγάλου τμήματος της πόλης οφείλεται όμως κατά κύριο λόγο στη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή (υπεύθυνος ο F. Chapouthier). Οι ανασκαφές συνεχίζονται ακόμη και σήμερα.