Τον θαύμαζε ακόμη και ο διάσημος Αντρέ Σεγκόβια για το περίτεχνο παίξιμο με την κιθάρα του…

Σαν σήμερα στις 5 Μαϊου, του 1965, απεβίωσε ο τροβαδούρος, Νίκος Γούναρης, ο οποίος μεσουράνησε τη δεκαετία του 1950 στο ελληνικό πεντάγραμμο, είτε σόλο, είτε σε συνεργασία με το Τρίο Μπελκάντο.

Αν και αυτοδίδακτος γρήγορα εξελίχτηκε σε βιρτουόζο. Λέγεται ότι στα μισά του ΄50, στο κέντρο Βυζάντιο της Νέας Υόρκης ο διάσημος  Ισπανός κιθαριστής, βιρτουόζος στην κλασσική κιθάρα, Αντρέ Σεγκόβια, δήλωσε το θαυμασμό του για το περίτεχνο παίξιμό του στην κιθάρα.

Από το 1936 που έκανε το επίσημο ντεμπούτο στο τραγούδι και τη δισκογραφία ο Γούναρης έκλεψε τις εντυπώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο πρόσωπο και την τέχνη του υποκλίθηκαν τόσο οι εκπρόσωποι του ελαφρού όσο και του λαϊκού τραγουδιού και μάλιστα σε μια εποχή που ανάμεσα στα δύο μουσικά στρατόπεδα υπήρχαν σαφείς διαχωρισμοί. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Βασίλη Τσιτσάνη: «Όσο υπάρχει Γούναρης δεν μπορεί το λαϊκό να σηκώσει κεφάλι».

Το 1947 ταξιδεύει στην Αμερική όπου και αποθεώνεται. Δόξες θα γνωρίσει, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης όπου υπάρχει Ελληνισμός, από την Αυστραλία έως και την Αφρική. Μέχρι και το φινάλε του παρέμεινε εξαιρετικά λαοφιλής.

Μεγάλες επιτυχίες του υπήρξαν τα τραγούδια: «Αυτός ο άλλος», «Ένα βράδυ που ’βρεχε», «Σκαλί σκαλί θα κατεβώ» και «Άρχισαν τα όργανα». Έφυγε από τη ζωή, στα καλύτερά του, το Μάη του 1965, εξαιτίας ενός παλιού τραύματος που τον είχε αναγκάσει να φέρει ξύλινο πόδι, και εξελίχθηκε σε καρκίνο.