Ανάμεσα στα αριστουργήματα της Εθνικής Πινακοθήκης και μια ξύλινη βεντάλια, ζωγραφισμένη με τέμπερα το 1943. Είναι η βεντάλια του Γιάννη Τσαρούχη, που μπορεί σήμερα να στέκει ακίνητη, με απλωμένα τα φτερά, όμως κάποτε στα χέρια του ζωγράφου, έκλεινε, έκρυβε, άνοιγε, αποκάλυπτε…
Την ζωγράφισε την εποχή που αγαπούσε να μεταμφιέζεται, να παίζει ρόλους σε γιορτές και συνάξεις φίλων και συνήθως να συμπληρώνει τη μεταμφίεσή του με μια ευφάνταστη βεντάλια, τον καιρό της ναζιστικής κατοχής.
Όπως επισημαίνει η Εθνική Πινακοθήκη, στη βεντάλια αυτή συγκεντρώνει ο Τσαρούχης τις μεγάλες του αγάπες, που χαρακτηρίζουν το σύνολο του έργου του. Ο ναύτης, σύμβολο αντρικού κάλλους και ρώμης, αλλά και συμπύκνωση του ελληνικού αντρικού προτύπου, αναπαύεται σε ένα ήπιο τοπίο, ενώ τον παραστέκουν ερωτιδείς. Πρόκειται για μία από τις εικόνες που επανέρχονται σε όλη την πορεία του έργου του.
Οι ερωτιδείς, αναφορά στην ελληνική αρχαιότητα, αλλά και την ευρωπαϊκή ζωγραφική παράδοση, γίνονται για την προσωπική μυθολογία του Τσαρούχη νεαροί, εύρωστοι άνδρες που πετούν, συλλογίζονται, παραστέκουν μελαγχολικούς ναύτες.
Ο Γιάννης Τσαρούχης, που σαν σήμερα, 13 Ιανουαρίου του 1910 γεννήθηκε στον Πειραιά, χάρισε την βεντάλια στη ζωγράφο Λιλή Αρλιώτη και χρόνια αργότερα εκείνη την δώρισε στην Εθνική Πινακοθήκη.
Ένα like φέρνει... χαμόγελα
