Από εδώ ξεκίνησε το… έθιμο να σπάνε πιάτα οι θαμώνες στα κέντρα διασκέδασης

Ο Μιχάλης Μενιδιάτης ήταν ένας λαϊκός τραγουδιστής και επιχειρηματίας που διέπρεψε στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Το πραγματικό του όνομα ήταν Μιχάλης Καλογράνης.

Το υψηλό παράστημά του, η αρρενωπή όψη του αλλά και η σοβαρότητά του δεν άργησαν να τον καταστήσουν είδωλο της εποχής, γεγονός που τον βοήθησε ιδιαίτερα να αναδειχθεί σ΄ έναν από τους πλέον επιτυχημένους επιχειρηματίες της νυκτερινής διασκέδασης.

Το 1964 αποφάσισε μαζί με τον αδελφό του να δημιουργήσουν νυκτερινό κέτρο. Υπήρξε ο δημιουργός και ιδιοκτήτης του θρυλικού κέντρου “Φαντασία” που κατέστη σύμβολο της αθηναϊκής νύκτας, καθώς εκεί αναδείχθηκε η λαογραφική συνήθεια του “σπάσιμου των πιάτων”.

Στην επέκταση του φαινομένου να σπάνε πιάτα οι θαμώνες των κέντρων διασκέδασης, βοήθησε η ταινία «Ποτέ την Κυριακή» και το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά», στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’60. Ούτε λίγο ούτε πολύ, το σπάσιμο φάνηκε ως εθνικό σπορ. Τότε μάλιστα εφευρέθηκε και η χρήση των πιάτων δεύτερης διαλογής, οπότε και επισήμως η συνήθεια εισήλθε στην καθημερινότητα της διασκέδασης.

Την περίοδο της δικτατορίας ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με τη συνοδεία συνεργατών του επισκέφθηκε ένα βράδυ το κέντρο Νεράιδα για να διασκεδάσει μέχρι τη στιγμή που κάποιος… θερμόαιμος πελάτης έσπασε ένα πιάτο! Ο δικτάτορας εξοργίστηκε με “την παντελή έλλειψη τάξεως” και αποχώρησε αμέσως από το μαγαζί. Την επόμενη ημέρα με διάταγμά του το σπάσιμο των πιάτων απαγορεύτηκε. Όμως αυτή η απαγόρευση δεν άργησε να αποκτήσει επαναστάτες…

Ένα βραδύ μετά επισκέπτεται τη Νεράιδα ο Αριστοτέλης Ωνάσης και αμφισβητώντας κάθε διαταγή κάνει τη δική του… επανάσταση σπάζοντας αμέριμνος ό,τι πιάτο υπήρχε!

Εντός της δεκαετίας της ’60 έφθασαν να σπάζονται 100 χιλιάδες πιάτα το μήνα, ενώ γεννήθηκαν καμιά πενηνταριά βιοτεχνίες στις οποίες βρήκαν εργασία περίπου χίλιοι άνθρωποι για να καλύπτονται οι ανάγκες των μερακλήδων. Ακολούθησαν αργότερα τα γύψινα αντίγραφα πιάτων για να αποφεύγονται οι τραυματισμοί και να μειώνεται το κόστος.

Και σήμερα κάποιοι αντί για πιάτα πετούν… χαρτοπετσέτες.