Ο νόμος ήταν σαφής: “Όποιος σκοτώνει πελαργό εξορίζεται…” Γιατί;

Καθώς προχωρά η άνοιξη όλο και περισσότεροι φτερωτοί επισκέπτες καταφτάνουν από την Αφρική για να φωλιάσουν.

Οι πελαργοί κάνουν το μακρύ αυτό ταξίδι τους όχι πετώντας, άλλα ανεμοπορώντας. Γι’ αυτό όμως χρειάζονται ανοδικά ρεύματα, που δημιουργούνται μόνο πάνω από την στεριά. Σχηματίζουν μικρές ομάδες, που αρχίζουν να γυροπετούν και ν’ ανεβαίνουν όλο και ψηλότερα, ξεπερνώντας σε πολλές περιπτώσεις τα 700 μέτρα. Κατόπιν, ξαφνικά, όλοι μαζί αφήνουν το θερμό ανοδικό ρεύμα και παίρνουν την κατεύθυνση μετανάστευσης με ταχύτητα που ξεπερνά τα 70 χλμ./ώρα.

Ο πελαργός ή λελέκη, είναι πουλί αγαπητό από τον λαό, μάλιστα είναι γνωστός από την αρχαιότητα ο θρύλος για την αυτοθυσία των νεαρών πελαργών που, εκτός από το ότι αναλαμβάνουν την διατροφή των αδύναμων γέρων γονιών τους, μαδούν τα φτερά τους για να τους ζεστάνουν.

Οι πελαργοί δεν μπορούν να κρώξουν γιατί δεν έχουν φωνητικές χορδές ή φωνητικό όργανο και παράγουν κρότους με το ράμφος τους.

Στην αρχαία Θεσσαλία, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, στο “Περί Ίσιδος- Όσίριδος”, τιμούσαν τους πελαργούς γιατί όταν εμφανίστηκαν στη γη πολλά φίδια, οι πελαργοί τα εξολόθρευσαν και νομοθετήθηκε όποιος σκοτώνει πελαργό να εξορίζεται. Φωτογραφίες από το Εθνικό Πάρκο Δέλτα Αξιού.