“Επιδρομές” ξένων για να απαγάγουν την σπάνια μπλε πεταλούδα από τις κορυφές του Χελμού

Ο Χελμός και η κοιλάδα της Στύγας δεν είναι μόνο το πιο επιβλητικό τοπίο της ορεινής Πελοποννήσου, είναι και η περιοχή με τα σπανιότερα είδη φυτών, εντόμων, αμφίβιων, ερπετών, πουλιών και θηλαστικών.

Τα αλπικά λιβάδια του Χελμού, ομορφαίνουν ακόμη περισσότερο με πεταλούδες. Οι σπάνιες μπλε πεταλούδες (Agrodiaetus iphigenia, Turanana panagaea) ζουν μόνο στις υψηλές κορυφές του Χελμού, ενώ άλλα είδη πεταλούδων, όπως η νυχτοπεταλούδα (Calimorpha quantripunctaria), η θερσαμόνια της Θέτιδος (Thersamonia thetis) κάνουν στην περιοχή μια από τις λιγοστές εμφανίσεις τους στον ελλαδικό χώρο.

Στις βραχώδεις πλαγιές της κοιλάδας σώζονται δύο είδη της ασιατικής χλωρίδας, ενώ επανεμφανίζονται άλλα που δεν τα βρίσκουμε νοτιότερα από τον Ολυμπο, όπως η Viola delphinantha. Εδώ εμφανίζονται και φυτά αποκλειστικά ενδημικά του Χελμού και πολλά ενδημικά των βουνών του Μοριά. Κοντά στα σπάνια φυτά πετούν και οι σπάνιες πεταλούδες του Χελμού, πόλος έλξης για τους εντομολόγους.

Αξίζει να επισημάνουμε ότι η περιοχή δέχεται, συχνά «επιδρομές» από ξένους συλλέκτες, που έρχονταν να απαγάγουν σπάνια κολεόπτερα και τις διάσημες μπλε πεταλούδες του Χελμού, που αποτελούν προστατευόμενο είδος.

Στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζονταν «ψυχές», καθώς πιστευόταν ότι είναι οι ψυχές των νεκρών. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν την πεταλούδα «σκώληκα ή καμπή», ενώ τη χρυσαλλίδα, το επόμενο δηλαδή στάδιο μεταμόρφωσης από την κάμπια, «νεκύδαλλο», που σημαίνει «περίβλημα νεκρού».

Στην ελληνική αλλά και τη ρωμαϊκή μυθολογία η Ψυχή, μια θνητή, απελευθερώθηκε από το θάνατο από τον Δία και η μυθολογική εικονοπλασία την αναπαριστά πολλές φορές με φτερά πεταλούδας. Απελευθερωμένο από τον θάνατο το σώμα της Ψυχής θα μπορούσε να πετάξει ελεύθερα στα ύψη, αναχωρώντας από τα δεσμά της χρυσαλίδας της.