Εδώ “κλειδώθηκαν” αγάπες και έρωτες, όνειρα και υποσχέσεις… Τα ιδιότυπα “μνημεία”

Αγάπες και έρωτες, όνειρα και υποσχέσεις “κλειδώθηκαν” από τους πρωταγωνιστές τους και βρέθηκαν στα… κάγκελα, με την ελπίδα, την προσδοκία ότι θα αντέξουν παντοτινά… Σε ιδιότυπα “μνημεία” αυτών των κλειδωμένων ερώτων μετατράπηκαν και μετατρέπονται διαφόρων τύπων μεταλλικά κιγκλιδώματα.

Τα πρώτα “μνημεία” του είδους, στον χώρο της Ευρώπης εντοπίζονται πριν από λίγες δεκαετίες, αλλά ο αριθμός τους σταδιακά αυξήθηκε κάνοντας αισθητή την παρουσία τους σε ολοένα και περισσότερες πόλεις, όπως σημειώνεται στο ΑΜΠΕ.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων, κάγκελα με κλειδωμένους έρωτες εντοπίζονται δίπλα σε ποτάμια και παραθαλάσσια μέτωπα. Κι αυτό γιατί οι ερωτευμένοι θέλουν, μόλις “κλειδώσουν” τον έρωτά τους να πετάξουν τα κλειδιά στο νερό για να χαθούν ώστε να μείνει για πάντα “κλειδωμένος” ο έρωτάς τους!

Γέφυρες της αγάπης υπάρχουν σε πολλά μέρη του κόσμου, όπως στην Πράγα, στο Αμβούργο, στο Παρίσι, στη Ρώμη, στην Κολωνία, στο Ρέικιαβικ, ενώ «πρωταθλήτρια» αναδεικνύεται η γέφυρα του Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη με τις περισσότερες “κλειδαριές” ερωτευμένων, που έχουν χαραγμένες πάνω τους ονόματα και ημερομηνίες.

Μάλιστα στο Παρίσι, πριν από λίγα χρόνια, κινδύνεψε μια γέφυρα του Σηκουάνα και χρειάστηκε να αφαιρεθούν τόνοι… ερωτοφορτωμένων κλειδαριών για να μην καταρρεύσει.

Τα «λουκέτα της αγάπης» έχουν γίνει σύμβολο παντοτινής αφοσίωσης. Κάθε λουκέτο και μια υπόσχεση…

Πως ξεκίνησε

Η ιστορία ξεκινάει στη Σερβία πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν η Νάντια ερωτεύτηκε έναν αξιωματικό, τον Ρέζλα. Το ζευγάρι έδινε ραντεβού κάθε φορά σε μια συγκεκριμένη γέφυρα προκειμένου να περάσουν λίγο χρόνο μαζί. Οι εξελίξεις έτρεχαν και ο Ρέζλα έπρεπε να φύγει για τον πόλεμο. Έτσι αποφάσισαν να αρραβωνιαστούν. Εκείνος όμως έφυγε για το μέτωπο και η κοπέλα έμεινε μόνη.

Το παλικάρι βρέθηκε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κέρκυρα, όπου ερωτεύτηκε παράφορα μια άλλη γυναίκα. Η Νάντια στο άκουσμα αυτής της είδησης δεν άντεξε, αρρώστησε βαριά και μετά από λίγο καιρό πέθανε.

Από τότε οι κοπέλες για να ξορκίσουν το κακό έγραφαν το όνομα τους και του αγαπημένου τους σε ένα λουκέτο που το κρεμούσαν στην ίδια γέφυρα που η Νάντια συναντούσε τον Ρέζλα. Το κλείδωναν και πετούσαν το κλειδί στο ποτάμι. Έτσι η αγάπη κλείδωνε για πάντα!

Γεγονός είναι ότι η ιδιαίτερη αυτή συνήθεια άντεξε στο πέρασμα του χρόνου, με αποτέλεσμα σήμερα από πολλές γέφυρες του κόσμου να κρέμονται τόνοι αγάπης και τα ποτάμια κάτω από αυτές να έχουν καταπιεί τις αιώνιες υποσχέσεις αμέτρητων ζευγαριών.