Ο κουραμπιές και ο… “κουραμπιές”. Η διαφορετική ιστορία τους στην Ελλάδα…

Είναι ένα από τα παραδοσιακά γλυκά που χαρακτηρίζουν την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, ενώ σε πολλές περιοχές της χώρας προσφέρεται στους προσκεκλημένους αμέσως μετά τη βάπτιση ενός παιδιού ή μετά από ένα γάμο.

Η πιθανότερη αρχική προέλευση του κουραμπιέ, είναι από κάποια περιοχή της Περσίας. Από κει ταξίδεψε απ’ άκρη σ’ άκρη, και έφτασε σε όλους τους τόπους της Ανατολής και των Βαλκανίων.

Η λέξη kurabiye σημαίνει μπισκότο στα τούρκικα, και αναφέρεται σε διαφόρων ειδών βουτήματα και όχι μονάχα στον κουραμπιέ, όπως τον γνωρίζουμε και τον εννοούμε οι Έλληνες. Το πρώτο συνθετικό της λέξης (kuru) σημαίνει στεγνός, και το δεύτερο (biye) είναι λατινικό δάνειο, για τη λέξη biscuit (μπισκότο).

Οι κουραμπιέδες έφτασαν στην κυρίως Ελλάδα, με την άφιξη των προσφύγων από τη Μικρά Ασία, και συγκεκριμένα από την περιοχή της Σμύρνης.

Σύντομα ο κουραμπιές αγαπήθηκε και έγινε δημοφιλές έθιμο σε πολλές περιοχές της κυρίως Ελλάδας, και όχι μόνο για τις γιορτές των Χριστουγέννων.

Λόγω του άσπρου χρώματος της άχνης, ο κουραμπιές θεωρείται χαρούμενο γλυκό, και παραδοσιακά προετοιμάζεται σε κάθε ευτυχισμένη συγκυρία (γάμοι, βαφτίσεις κλπ), ειδικά σε κάποιες περιοχές της Στερεάς Ελλάδας.

Υπάρχει όμως και ο άλλος “κουραμπιές”… Στην καθομιλουμένη «κουραμπιέ» αποκαλούμε τον νωθρό, τον μαλθακό ή τον ανόητο άνθρωπο. Στη στρατιωτική αργκό, «κουραμπιές» είναι ο απόλεμος στρατιώτης, αυτός που δεν μετέχει σε επιχειρήσεις, αλλά είναι αποσπασμένος σε γραφείο…