Ένα Μνημείο της φύσης. Το μεγαλύτερο δάσος της χώρας που θυμίζει… Σκανδιναβία. Βίντεο

Οι εικόνες που αντικρίζεις μοιάζουν σαν να έχουν ξεπηδήσει από παραμύθι… Το δάσος της Ελατιάς ή «Καράντερε», στην περιοχή Σιδηρονέρου – Σκαλωτής, στην οροσειρά της Κεντρικής Ροδόπης, είναι ένα αυθεντικό και ανεπανάληπτο μουσείο της φύσης.

Αποτελεί το μεγαλύτερο δασικό σύμπλεγμα της χώρας, με έκταση 700.000 στρέμματα σε μία οργιώδη βλάστηση με δέντρα που φτάνουν έως 65 μέτρα ύψος! Η Ερυθρελάτη, βασικό χαρακτηριστικό του δάσους, είναι το σπάνιο κοκκινόκορμο έλατο που ευδοκιμεί μόνο στη συγκεκριμένη τοποθεσία και σε υψόμετρο μεγαλύτερο από 1200 μέτρα. Αξίζει να αναφέρουμε πως το συγκεκριμένο είδος το συναντά κανείς μόνο στη βόρεια Ευρώπη και τις Σκανδιναβικές χώρες, καθιστώντας την ύπαρξή του στην Ελλάδα, μοναδική.

Με μοναδικά κωνοφόρα, ηλικίας 300 ετών, που είναι τα ψηλότερα δέντρα που μπορεί να βρει κανείς στη χώρα μας, το ύψος τους ξεπερνά τα 50 μέτρα και φτάνει μέχρι τα 60 ή και τα 65 μέτρα. Δίκαια ανακηρύχθηκε, το δάσος της Ελατιάς, Διατηρητέο Μνημείο και Ευρωπαϊκός Δρυμός το 1980. Με την πρωτιά να συνεχίζεται και στην πανίδα, καθώς εκτός από τα 1800 είδη χλωρίδας που έχουν καταγραφεί, υπάρχουν 40 είδη θηλαστικών και 130 είδη πουλιών, μεταξύ των οποίων και ο σπάνιος Αγριόκουρκος.

Στην περιοχή συναντά κανείς όλα τα άγρια θηλαστικά της πατρίδας μας, από αρκούδες και λύκους, αγριόγιδα και τσακάλια, ζαρκάδια και αγριογούρουνα, αλεπούδες και αγριόγατοι, ασβοί και κουνάβια, νυφίτσες και λαγοί, σκίουροι και βίδρες αλλά και πολλά άλλα.

Το δάσος Ελατιάς είναι ένα σχετικά νέο δάσος. H περιοχή της Eλατιάς μέχρι την εποχή του Eμφυλίου ήταν ένας εκτεταμένος βοσκότοπος, όπου έβοσκαν έως και 700.000 γιδοπρόβατα. H αναχώρηση των κοπαδιών από μόνη της στάθηκε αρκετή για να πυκνώσει το δάσος με δασική πεύκη. Bέβαια, βοήθησαν και τα πολλά αγριογούρουνα που, σκάβοντας με το ρύγχος τους τη γη, διευκόλυναν και επιτάχυναν την εγκατάσταση της δασικής πεύκης.

Μέχρι το 1944 η περιοχή ήταν σχεδόν γυμνή λόγω της έντονης κτηνοτροφίας και μόνο κατά θέσεις, στις απρόσιτες περιοχές, υπήρχαν δασωμένα τμήματα. Η περιοχή αποτελούσε θερινό λιβάδι Σαρακατσάνικων τσελιγκάτων. Η αποχώρηση των τσελιγκάτων μετά το 1944 και η μείωση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων μέχρι το 1974 είχε ως αποτέλεσμα τη φυσική αναδάσωση της περιοχής, η οποία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.

Δείτε την περιοχή σε βίντεο