Οι εικόνες που αντικρίζεις μοιάζουν σαν να έχουν ξεπηδήσει από παραμύθι… Το δάσος της Ελατιάς ή «Καράντερε», στην περιοχή Σιδηρονέρου – Σκαλωτής, στην οροσειρά της Κεντρικής Ροδόπης, είναι ένα αυθεντικό και ανεπανάληπτο μουσείο της φύσης.
Αποτελεί το μεγαλύτερο δασικό σύμπλεγμα της χώρας, με έκταση 700.000 στρέμματα σε μία οργιώδη βλάστηση με δέντρα που φτάνουν έως 65 μέτρα ύψος! Η Ερυθρελάτη, βασικό χαρακτηριστικό του δάσους, είναι το σπάνιο κοκκινόκορμο έλατο που ευδοκιμεί μόνο στη συγκεκριμένη τοποθεσία και σε υψόμετρο μεγαλύτερο από 1200 μέτρα. Αξίζει να αναφέρουμε πως το συγκεκριμένο είδος το συναντά κανείς μόνο στη βόρεια Ευρώπη και τις Σκανδιναβικές χώρες, καθιστώντας την ύπαρξή του στην Ελλάδα, μοναδική.
Με μοναδικά κωνοφόρα, ηλικίας 300 ετών, που είναι τα ψηλότερα δέντρα που μπορεί να βρει κανείς στη χώρα μας, το ύψος τους ξεπερνά τα 50 μέτρα και φτάνει μέχρι τα 60 ή και τα 65 μέτρα. Δίκαια ανακηρύχθηκε, το δάσος της Ελατιάς, Διατηρητέο Μνημείο και Ευρωπαϊκός Δρυμός το 1980. Με την πρωτιά να συνεχίζεται και στην πανίδα, καθώς εκτός από τα 1800 είδη χλωρίδας που έχουν καταγραφεί, υπάρχουν 40 είδη θηλαστικών και 130 είδη πουλιών, μεταξύ των οποίων και ο σπάνιος Αγριόκουρκος.
Στην περιοχή συναντά κανείς όλα τα άγρια θηλαστικά της πατρίδας μας, από αρκούδες και λύκους, αγριόγιδα και τσακάλια, ζαρκάδια και αγριογούρουνα, αλεπούδες και αγριόγατοι, ασβοί και κουνάβια, νυφίτσες και λαγοί, σκίουροι και βίδρες αλλά και πολλά άλλα.
Το δάσος Ελατιάς είναι ένα σχετικά νέο δάσος. H περιοχή της Eλατιάς μέχρι την εποχή του Eμφυλίου ήταν ένας εκτεταμένος βοσκότοπος, όπου έβοσκαν έως και 700.000 γιδοπρόβατα. H αναχώρηση των κοπαδιών από μόνη της στάθηκε αρκετή για να πυκνώσει το δάσος με δασική πεύκη. Bέβαια, βοήθησαν και τα πολλά αγριογούρουνα που, σκάβοντας με το ρύγχος τους τη γη, διευκόλυναν και επιτάχυναν την εγκατάσταση της δασικής πεύκης.
Μέχρι το 1944 η περιοχή ήταν σχεδόν γυμνή λόγω της έντονης κτηνοτροφίας και μόνο κατά θέσεις, στις απρόσιτες περιοχές, υπήρχαν δασωμένα τμήματα. Η περιοχή αποτελούσε θερινό λιβάδι Σαρακατσάνικων τσελιγκάτων. Η αποχώρηση των τσελιγκάτων μετά το 1944 και η μείωση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων μέχρι το 1974 είχε ως αποτέλεσμα τη φυσική αναδάσωση της περιοχής, η οποία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.