Συγκλονιστική μαρτυρία… Τι αισθάνεται ένας άνθρωπος που αρχίζει να χάνει τη μνήμη του…

Ψυχογραφείν

Σύμφωνα µε στατιστικά στοιχεία ένας στους πέντε ανθρώπους πάνω από τα 80 θα νοσήσει από κάποια µορφή άνοιας  με πιο συχνή τη νόσο Αλτσχάιμερ. Στη χώρα µας ζουν περίπου 200.000 άνθρωποι με άνοια.  Λόγω της νόσου, μεγάλο μέρος των ατόμων με άνοια καταλήγουν να ζουν απομονωμένοι στο σπίτι, χωρίς να μπορούν πια να μετακινηθούν, με αποτέλεσμα η φροντίδα τους να γίνεται ακόμη πιο δύσκολη…

Ας αναλογιστούμε, λοιπόν “τι αισθάνεται ένας άνθρωπος που αρχίζει να χάνει τη μνήμη του”… Μία απάντηση μπορεί να δώσει η αφήγηση μιας γυναίκας που δεν ζει πια και η οποία παρακολούθησε το πρόγραμμα του Κέντρου Ημερήσιας Απασχόλησης Ατόμων με Διαταραχές Μνήμης στη Θεσσαλονίκη:

“Η μνήμη είναι σαν ένα δωμάτιο γεμάτο με πράγματα που μας είναι γνωστά, αγαπημένα και οικεία. Μας βοηθάει να αυτοπροσδιοριζόμαστε. Μας δίνει ερεθίσματα για να αισθανόμαστε, να δοκιμάζουμε πολλές αποχρώσεις συναισθημάτων. Είναι πλημμυρισμένη με αναμνήσεις γεγονότων, προσώπων, εικόνων, μυρωδιών, ήχων, μουσικών, χρωμάτων. Είναι φύλακας αναμνήσεων γλυκών, ερωτικών, σπαρακτικών.

Φυλάει τον χάρτη της πορείας μας στη ζωή. Έχει τα κλειδιά της γνώσης, της γλώσσας, της γραφής. Έχει τα συστατικά της δομής μας. Ορίζει τα σύνορα του μικρού σύμπαντος που καθορίζει το εγώ μας και την ταυτότητά μας. Τι γίνεται όμως όταν αυτό το δωμάτιο αρχίζει να μισοκλείνει την πόρτα του μέχρι που αυτή η πόρτα ασφαλίζει ερμητικά; Φόβος, ανασφάλεια, θλίψη, σύγχυση κατακλύζει την ψυχή μας. Όλα γίνονται ένα, απόμακρα, άγνωστα.

Οι ήχοι σωπαίνουν, οι αναμνήσεις γίνονται αχνές. Τα πρόσωπα ξεθωριάζουν, τα συναισθήματα αμβλύνονται, οι αποχρώσεις τους χάνονται, οι σκέψεις περιπλέκονται, ο λόγος φτωχαίνει, οι φράσεις διακόπτονται μένουν μετέωρες, οι κινήσεις χάνουν την πλαστικότητα τους. Απώλεια. Με χάνω. Χάνω τον εαυτό μου. Εξοστρακισμένος από το σύμπαν μου. Δεν με ορίζω πια. Τα νήματα που με δένουν με τη ζωή μπερδεύονται.

Κάποιοι άλλοι πρέπει τώρα να τα απλώνουν και να τα οδηγούν. Να γίνουν θεματοφύλακες της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς μου. Μ” αγαπούσαν; Τους αγαπούσα; Ακόμα νιώθω κάτι οικείο να αναδεύεται μέσα μου στην όψη τους. Αιωρούμαι σε ένα σύμπαν σκοτεινό που με τρομάζει. Καμιά φορά νομίζω πως μισανοίγει ανεπαίσθητα το δωμάτιο της μνήμης και για μια ελάχιστη στιγμή όλα ξαναπαίρνουν την παλιά τους μορφή και ξαφνικά φωτίζει κάτι μέσα μου τόσο φευγαλέα, τόσο σύντομα και μετά σιωπή…”.  Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το psychologynow.grhttps://www.psychologynow.gr/arthra-psyxikis-ygeias/psyxikes-diataraxes/anoia/9441-ti-aisthanetai-enas-anthropos-pou-arxizei-na-xanei-ti-mnimi-tou.html?fbclid=IwAR14DvrErQazgSpVqU7k_-QUVG1DbIlZso1u2_Ooo1GhgIjW-TrKj8vLuSw